Ongenode gasten op bezoek

Op vakantie in Italië heb ik, naast het grote genieten, mijn portie aan fysieke uitdaging wel gehad…niet in de vorm van lekker sportief bezig zijn maar in de vorm van dealen met zenuwpijn van een kies die ging ontsteken in de diepte van de wortelpunt. AU in het kwadraat! Behalve de fysieke ervaring van intense pijn was daar nog een andere gewaarwording: de grote weerstand op het voelen daarvan. Iedere vezel in mij wilde dit NIET.

Wegwezen

In feite wilde ik er alleen maar van weg. Wilde het niet meer voelen want het voelde veel te groot en veel te heftig om te kunnen dragen. De weerstand (angst) maakte dat ik onmiddellijk super gespannen werd in mijn hele lichaam en mijn aandacht werd volledig in beslag genomen door de signalen van de pijn zodra de maximale pijnstilling weer uitwerkte en dan was ik ook nergens meer toe in staat. Er was een soort paniek-gedachte, zoiets als ‘ik kan dit helemaal niet alleen’ of ‘ik red het niet’. Een diepe en oude overtuiging die ik als klein meisje heb ontwikkeld als reactie op ervaringen in mijn kinderjaren stond acuut vooraan. Ik ontwikkelde destijds een diepe angst om alleen gelaten te worden, niet gezien en gehoord te worden en vergeten door alles en iedereen.

Fast forward in de tijd: ik heb leren zien hoe snel dat diepe oude patroon als een automatische piloot wil reageren in stresssituaties. En ik heb geleerd dat, hoe uitzichtloos iets ook mag aanvoelen, ik toch keuzes blijk te hebben. En de ultieme keuze is wellicht tussen strijden en overgave. Daar heb ik in Italië heel veel profijt van gehad. Ik merkte hoe de impact van de hele ervaring veranderde wanneer ik de pijn helemaal kon toelaten…; een soort interne beweging naar het veelkoppige pijnmonster toe in plaats er van weg te draaien. Diep en bewust doorademend, toelatend, geluid makend, bewegend, alles om de verstarring, de contractie te verzachten die ontstond in ieder onbewaakt ogenblik van pijn. Het vroeg mijn allergrootste aanwezigheid om een shift in het onderliggende angst-patroon in te kunnen zetten. Het toe te laten in plaats van de totale afwijzing ervan.

Ik kan blijven!

Wérd de pijn er dan ook minder om? Nee, dat niet persé. Maar de ervaring ervan werd anders. Nog altijd mega intens maar het hielp me om niet te verdwijnen in die overrompelende maar smalle koker van pijn en angst. Het hielp me om ’te kunnen blijven’. Om te ervaren dat, hoe intens de beleving ook aanvoelt, ik zelf tools heb om ermee om te gaan. Dat ik niet machteloos ben. Om mijn lichaam en adem te gebruiken en bewust mee te gaan op de golven van wat zich aandiende en weer afnam. Ieder mens heeft zijn/haar unieke manier om met stress om te gaan. We hebben allemaal een diep ingesleten intern programma dat ons ooit als kind ook goede diensten heeft bewezen in onze eerste behoefte aan veiligheid en afhankelijkheid van zorg en liefde. Maar als we willen groeien in bewustzijn en in onze eigen authentieke kracht willen staan dient die oude programmering ons niet langer wanneer we volwassen zijn. Integendeel het houdt ons gevangen op een plek van afhankelijkheid, angst en beperkende overtuigingen.

Maar hoe dan?

Het vraagt allereerst om een intern verlangen om jezelf te willen leren kennen voorbij de beperkende patronen. Dat begint met het opmerken van een heftige emotie of stressreactie in jezelf. Zowel mentaal als emotioneel en  lichamelijk dus. Als dat het geval is kun je er namelijk zeker van zijn dat je onbewuste mechanismes in gang willen treden; je gaat op de automatische piloot van een oude overlevingsstrategie. Misschien door in de ‘vechtstand’ te gaan (hele lijf of delen daarvan intens aangespannen) of door juist te ‘verlammen’ (diepe machteloosheid ervaren) of weg te willen vluchten (grote onrust in je hele systeem dat alleen maar WEG wil van wat er is). Allemaal manieren van het onbewuste deel van ons zenuwstelsel om te dealen met het vermeende potentiële gevaar. Pas als je herkent hoe jouw specifieke impulsen en overtuigingen eruit zien kun je leren dat er nog iets anders mogelijk is en dat je daar echt toe in staat bent als volwassen mens.

En dan…

Heb ik nu dan nooit meer last van die automatische manier van reageren in een stress situatie? Dat kan ik niet zeggen; ik denk dat het altijd deel zal blijven uitmaken van mijn allereerste en meest diepe impuls om met onverwachte situaties om te gaan.  Alleen kan ik het nu veel eerder herkennen en er vanuit mijn bewustzijn in DAT moment  voor kiezen om er ànders mee om te gaan. Hoe je dat kunt doen, daar kom ik in een andere blog op terug. Maar het is echt te leren. Ook door jou. Want het leren kennen van jouw eigen specifieke maar vaak onbewuste manier om met een stresssituatie om te gaan kan je enorm helpen om een volgende keer een andere keuze te kunnen maken in plaats van je compleet machteloos te voelen. En daarmee jezelf te kunnen dragen. En het bange kind in jou erbij. Liefdevol, aanwezig en autonoom.